Moment.

Chwila.

Oddech.

Wdzięczność.

Kilka wyrazów będących dla mnie jednocześnie pełnymi zdaniami podsumowującymi to, co czuję teraz.

Zapach…

przed momentem zaparzonej kawy...

i świeżo upieczonych ciasteczek.

Wdzięczność.

Przypominają mi się zimne sobotnie wieczory i ten moment kiedy wchodzę do rodzinnego domu, a tam otulające moją zmarzniętą twarz ciepło i wypełniający mnie cudownie słodki zapach pieczonego ciasta i zaparzonej kawy.

Ściągam kurtkę, a do rękawa wpycham szalik, który jeszcze przed chwilą pomagał mi nie zamarznąć. Taki zestaw chowam do szafy w przedpokoju i idę dalej.

Kilka kroków i zerkam do kuchni, a tam przy blacie, na taborecie, siedzi moja mama i w pełni skupienia z założoną nogą na nogę maluje paznokcie. Po chwili zerka i z uśmiechem zagaduje.

Szczegół, ale na tyle częsty, że zapamiętany.

Obraz, na którego wspomnienie przypomina mi się atmosfera ciepła rodzinnego domu.

Zapach.

Uśmiech.

Miłość.

Wdzięczność.

Mogę sobie to przypominać mając nadzieję, że mi też uda się stworzyć atmosferę, którą nasze dziecko zapamięta i dzięki której z miłą chęcią będzie wracać do domu.

Mogę również będąc wdzięczna za przeszłość już teraz rozwijać w sobie myśli pełne wdzięczności za przyszłość, jednocześnie pozwalając sobie na marzenia z nią związane.

To z kolei porusza mnie do wdzięczności nie tylko za przeszłość i przyszłość, ale też za moje dzisiaj. Wdzięczności za to, że mogę już teraz budować coś swojego; za to, że już teraz mogę kreować atmosferę mojego domu, a raczej... naszego domu.

No właśnie... NASZEGO...

Wdzięczność.

Mogę być wdzięczna za to, że moje dzisiaj mogę przeżywać z moim mężem, rozwijającym się we mnie maleństwem i z naszym Bogiem.

Mogę być wdzięczna też za każdą osobę, która zdecydowała się razem z nami doświadczać życia i się nim dzielić.

Mogę i jestem.

Jestem wdzięczna.

Dobrze jest wspominać, dobrze jest też marzyć, ale tym co najbardziej dotyka moje serce to moment kiedy w moim dzisiaj dostrzegam to, za co już teraz mogę być wdzięczna.